In onze "unsane society" is er voor volksleiders geen probater middel om aan populariteit te winnen dan het creëren van een gemeenschappelijke vijand. Op het niveau van de dorpspolitiek, zoals die in ons kleine Vlaanderenlandje wordt gevoerd, is de Waal al lang niet meer onze vijand, maar zijn dat de vluchtelingen en de moslims geworden – moslims met hun imams, hun moskeeën, en hun vermeende sympathie voor IS en terrorisme. Die nieuwe vijand maakt van politieke dwergen als Bart de Wever, Theo Francken, Liesbeth Homans, Jan Jambon, Peter De Roover, Zuhal Demir, en heel die horde vendelzwaaiers, Vlaamse reuzen, waarmee de kudde des te harder instemt naarmate ze forsere uitspraken doet.
In de echte politiek – want hier te lande wordt al maanden geen politiek meer gevoerd, wordt er alleen nog gekibbeld onder mieren – in de echte politiek dus, is dat niet anders al kan de enorme schaalvergroting van het machtsspelletje niet worden ontkend en zijn de mieren er dinosaurussen. Donald Trump is zo'n dinosaurus. In 1988 heb ik meer dan drie maanden met hem moeten knokken om mijn verlieslatend hotel (256 kamers) in het centrum van New York met een spatje winst te kunnen verkopen. In die drie maanden tijd veranderde hij wel wekelijks van mening: in hem viel geen morzel standvastigheid te bespeuren, tenzij dan in zijn eigenglorie die wekelijks met een vast percentage toenam, een schoolvoorbeeld van "steady state growth.
Verkozen tot Amerikaans president beloofde hij zijn volk gouden bergen. Niemand op deze aardkloot zou meer jobs kunnen scheppen dan hij, zelfs zijn Schepper niet. Die had hem in het universum neergepoot om miljoenen jobs te scheppen. Maar verder dan 65.000 mijnwerkers die weer kolen mochten opdelven en de opgewarmde aarde met nog meer broeikasgassen mochten vervuilen was hij voorlopig niet geraakt. En zijn Mexicaanse muur bleef voorlopig alleen roestig prikkeldraad, zijn geweigerde inreisvisum voor mensen uit zeven moslimlanden een natte masturbatiedroom die door allerlei rechters werd afgeschoten. Daar stond hij dan in zijn blootje, de man die in de waan verkeerde dat je een heel land kon besturen als was het zijn eigen bollenwinkeltje. En voor de verkiezingen had hij dan wel zoete broodjes gebakken met Poetin en zijn Russen, had hij nog laten uitschijnen dat het gedaan zou zijn nog oorlogen te voeren om de bedreigde petrodollar met lijf en leden te beschermen. Neen hij zou Amerika weer groot maken en dacht dit te kunnen omdat hij naar eigen zeggen onder de gordel groot geschapen was. Met de rest van de wereld zou hij zich niet meer bemoeien, neen, hij zou de Monroe doctrine in eer herstellen. En dictator Assad mocht gerust nog wat blijven zitten op zijn stoeltje in het stoffige Syrië: het Syrische volk moest zelf maar beslissen wat het met die gooier van vatenbommen wilde.
Ondertussen kalfde zijn aanhang verder af omdat zijn binnenlandse politiek één puinhoop was. Dus gaf het Amerikaanse militair-industrieel complex – de echte machthebber in de States – hem een potlood. Een rood potloop. En dicteerde het hem waar hij welke rode lijnen moest trekken – uiteraard rode lijnen waaraan het complex een aardige stuiver aan kon verdienen bij het verbruiken van wapens. Dus gauw maar 59 raketten afgeschoten op een militaire landingsbaan in Syrië en inderhaast maar een megabom gegooid boven een grottencomplex in Afghanistan. Tot de bonzen van het militair-industrieel complex hem aan de mouw trokken en hem erop wezen dat er nu maar eens een veel dikkere rode lijn moest worden getrokken, in veel feller rood, rood dat pijn doet aan de ogen omdat het zo vurig en vlammend is,
Had hij eigenlijk al eens verder gekeken dan zijn lul lang is? In de richting van Pyongyang waar die papzak, die berg zemelen en spek, naar hartenlust met nucleaire raketjes zat te spelen? En natuurlijk wisten de militaire bonzen van het militair-industrieel complex en hun o zo clevere financiële adviseurs van Goldman Sachs verduiveld goed dat de speeltjes van Kim Jong-un alleen met moeite de kust van Californië kunnen bereiken, en dan alleen nog maar als de wind goed zit. Maar ze gebruikten een oude truc waarvan een triumviraat van gerespecteerde oorlogscriminelen – George W. Bush jr, Dick Cheney en Donald Rumsfeld – al eerder gebruik maakten om krijgertje te kunnen spelen in het Irak van toen nog Saddam Hussein. Dus fluisterden ze Donald Trump in het oor – altijd het rechteroor, nooit het linkse – dat de speeltjes van de papzak gemakkelijk New York kunnen bereiken.
Gevolg: Donald de Verschrikkelijke stuurt met hupse zwier en bekwame spoed een oorlogsvloot richting Noord-Korea. En zijn vicepresident Pence laat hij in de gedemilitariseerde zone in Zuid-Korea wereldwijd verkondigen dat het nu genoeg is geweest: nog één raket, zelfs al is het maar een kleintje, en Amerika zal op de gepaste manier repliceren. Een vuurrode lijn, made in USA, die de papzak onder geen beding mag overschrijden. En wat doet Kim Jong-un? Hij schiet een nieuw speeltje af om te tonen dat hij niet bang is. Tot in New York is het laatste speeltje wel niet geraakt, want na drie seconden spatte het uiteen net voor de aanbeden voeten van de papzak. Heel zijn wit kostuum besmeurd en overuren voor de nieuwkuis.
Met twee heethoofden van dat kaliber, de ene nog meer onberekenbaar dan de andere, is dat verbale nucleaire opbod levensgevaarlijk, wereld bedreigend. Als antwoord op de rode lijn theorie van Trump en Pence liet Noord-Korea prompt verstaan dat het vanaf nu wekelijks nieuwe kernproeven zal doen. En als de cowboys het land van Kim Jong-un ter vergelding durven aanvallen dan staan in Noord-Korea meer dan één miljoen militairen klaar om terug te slaan in of een totale oorlog of een nucleaire oorlog. Kortom 64 jaar na het beëindigen van de eerste Koreaanse oorlog in 1953 komt een nieuwe, nu een nucleaire, angstvallig dichter bij. En aan welke zijde staan China en Rusland dan? En houden zij dan wel het hoofd koel?
De ellende voor Europa is, dat een Amerikaans-Koreaanse oorlog Europa zal meesleuren in de miserie. Want wegens het Navo-pact wordt van geallieerde mogendheden verwacht dat ze prompt zullen meevechten. Kan het nog zotter, moeder?
0 Reacties